30 września 2011

Końce i początki

Koniec lata.
Jesień już w ogródku...
Może to dobry czas aby tchnąć troszkę życia w to zagubione miejsce.

A obok niedawny wschód słońca. Gdzieś na polanie, pośród trawy :)

28 maja 2009

Fast forward...


Ostatnio czas mnie nie rozpieszcza... wszystko leci jakby w przyspieszonym tempie. Nieraz uda mi się znaleźć chwilę na zrobienie kilku zdjęć, ale już brakuje na ich "wywołanie" (chodzi o cyfrowe negatywy... hehe dziwnie to brzmi, ale już się przyjęło tak mówić).

Teraz przez ostatnie miesiące nie zdjęcia są ważne tylko moja praca dyplomowa. I to właśnie ona jest powodem wszystkich moich problemów z czasem - pożera go najwięcej, ale sama posuwa się powoli na przód.

W tym ciężkim czasie jest na szczęście coś co mnie pociesza. Zgłosił się ktoś kto chce abym zrobił dla niego określone zdjęcia. To oznacza, że komuś moje zdjęcia się podobają :] Wiem, wiem... to wcale nie znaczy, że są dobre... ale zawsze coś, jakaś mobilizacja, takie rzeczy dobrze działają na morale, na dobre samopoczucie. Tylko ten czas! - mało go, za mało. Ale będę się starał.
Bo plany są jak bańka mydlana - piękne, kolorowe, wzniosłe... i bardzo ulotne, wystarczy chwila aby pękły i rozpadły się w pył.

08 grudnia 2008

Zimowe chwile jesiennych dni

Zimno i buro za oknem, a powinno być melancholijnie, czerwono-żółto i może odrobinkę deszczowo...







10 listopada 2008

Choroba analogowa


Zaraziłem się :]
Przyczyniły się do tego zdjęcia, ale również znajomi. Głównie uszczypliwe uwagi, rozmowy i rady Roberta. I to chyba jedyna choroba, z której można się cieszyć.
Szczególnie ciągnie mnie w kierunku średniego formatu. Ta niesamowita plastyka, pojemność tonalna kliszy i magia negatywu. Mały obrazek nie daję chyba takiej satysfakcji, a duży format jest za ciężki - nie mam siły nosić z sobą 10 kg aparatu i obiektywów.

Kilka dni temu zrobiłem swoje pierwsze zdjęcie średnim formatem. Udało mi się pożyczyć Lubitela od znajomego - bardzo prosty aparat z prymitywną optyką, ale mimo to daję namiastkę tego co bym chciał. Mam nadzieję, że w niedługim czasie, będę mógł wyzwolić migawkę własnego już aparatu. Po głowie krąży mi Zenza Bronica SQ-B :>

W tym wszystkim jest jakaś magia, której nie da się wyjaśnić. Czuje się podniecenie podczas celowania i kadrowania na matówce, i ten dreszcz przechodzący od rąk przez kręgosłup, aż po koniuszki palców u stóp kiedy słyszy się odgłos wyzwolonej migawki, kiedy pędzące fotony uderzają w błonę filmu, a na opuszkach palców czuć to uderzenie...
I tak na prawdę nie wie się co zobaczyła klisza. Bo ludzkie oko nie potrafi dostrzec wydarzeń trwających ułamki sekund w jakich otwarta jest migawka. Można się tylko domyślać, a prawdę wyjawi dopiero wywołany film.

Właśnie, już nie mogę się doczekać, aż wywołam tą pierwszą kliszę. Kiedyś pstrykałem troszkę Prakticą, ale byłem wtedy młody i nigdy nie myślałem o wołaniu kliszy.
Dziecinne wspomnienia, dziecinne doświadczenia, dziecinne emocję, to wszystko wraca zawsze do człowieka, wcześniej czy później, albo ciągle przez całe życie. I one właśnie powodują uśmiech na twarzy i szczęście, bo wtedy w tym wszystkim była czysta pierwotna radość.

06 listopada 2008

W obcym kadrze


Kilka lat temu miałem śmieszną sytuację w Krakowie na dworcu, która po dziś dzień wywołuje u mnie dobre samopoczucie jak tylko sobie o niej przypomnę. I właśnie dziś sobie przypomniałem...
Wracaliśmy z Zakopanego, jeden z wakacyjnych wypadów, postanowiliśmy z dziewczyną spędzić kilka godzin w Krakowie. Takie okazje zawsze warto wykorzystywać, bo nie traci się nić oprócz czasu, który z definicji podczas wakacji winno się tracić, a przy okazji coś ciekawego może człowieka spotkać. Czas minął szybko podczas spacerowania kamiennymi uliczkami krakowskiej starówki.
Udaliśmy się na dworzec, gdzie niedługo miał przyjechać nasz pociąg do Warszawy.
Szukając w lekkim roztargnieniu docelowego peronu zaczepiły nas cztery kobiety - około 40-stki, narodowości japońskiej. Bardzo miłe, z uśmiechami na twarzy i małymi japońskimi aparatami fotograficznymi. Mówiły łamanym angielskim ze strasznym akcentem... tak na prawdę to nie wiedziałem do końca jakich informacji oczekują, chodziło o jakiś pociąg, coś tam powiedziałem, pomachałem rękoma i uśmiechnąłem się. Takie sytuacje bywają śmieszne - nie często rozmawia się z małymi ludkami o gęstych czarnych włosach, którzy nazbyt często używają słów i wydają z siebie niecodzienne dźwięki.
One wtedy spojrzały na mnie bardzo serdecznie, zaczeły pokazywać na swoje aparaty, objęły mnie, jedna z nich ustawiłą się z aparatem i zrobiłą zdjęcie. Wszystko odbyło się w mgnieniu oka i bez słów - każdy wiedział o co chodzi.

To koniec tej przyjemnej historii. Co w tym jest ciekawego?
Wszystko tkwi w interpretacji...
Mnie ta historia bardzo cieszy i zawsze poprawia humor. Otóż być może gdzieś w Japoni, w jakimś domu, na jakimś kredensie, stoi zdjęcie na którym jestem. Nie tak łatwo z dnia na dzień znaleźć się w Japonii... Chwila zamrożona na kliszy, chwila w której ja sam uczestniczę i ta odbitka znajduje się jakieś 8 tys. km stąd, w Japonii.

Tak się zastanawiam czemu ludzie nie lubią znajdować się w kadrach obcych ludzi. Ja nie widzę w tym nic strasznego, a nawet mogą być tego pozytywne skutki. Jakież niezwykłe byłoby znaleźć się na zdjęciu jakiegoś znanego fotografia, na zdjęciu, który później pozostało by na zawsze zapisane w historii fotografii.
Jak niezwykle czują ludzie, albo dzieci tych ludzi, których można rozpoznać np. na fotografiach Bressona...

Gazety i telewizja straszą nas, aby tylko nie wylądować na zdjęciu jakiejś osoby... a przecież z tego może w przyszłości wyjść niezwykła historia.
Być w obcym kadrze... to jest dopiero coś!

05 listopada 2008

Zaczęło się...


Wolne chwile przelatują przez dłonie jak krople deszczu, tylko te kilka udaj się wykorzystać, mniej lub bardziej twórczo. Cóż... postanowiłem się wziąć w garść i spróbować uchwycić troszkę więcej tych kropli i nagiąć je do twórczej kreacji.
Teraz każdy ma blog - politycy, gwiazdy, nawet sąsiad z klatki obok. Wiec czemu nie dać się porwać temu nurtowi współczesnego kiczu...
I tak to się stało po krótce - takie moje osobiste wirtualne genesis - powstałem JA wirtualny. Niech teraz wichry rzeczywistości uniosą to w eter i niech się stanie...